“Hey maşallah” diye içinden geçirdi Vanlı adam… 

 

Mevsimlerden yaz, sıcaklığın değil ama nemin insanı mahvettiği günlerden… Takvimler 1998 yılının aralık ayını gösteriyor çünkü dükkandaki bütün takvimler bir önceki kiracıdan kalmış.

 

Vanlı adam duvarda asılı olan saatli maarif takvimine uzandı, bir yaprağını kopardı, arkasını okumaya başladı: “Bugün açılan dükkanlara koyulacak isimler; tuhafiyeciyse Gülnur, reklamcıysa Serdesin”. O esnada kayınbiraderi; “Serhat napıon lan orda, oyun oynama gel yardım et, belim koptu” diye serzenişte bulununca, Serhat koştu; kayınbiraderinin sırtındaki iki masadan birini yüklenip, dükkana taşımaya koyuldu.

 

Kadıköy’de, Yoğurtçu Parkı’nın karşında hummalı bir çalışma sürüyordu ve bütün mahalle toplanmış büyük bir heyecanla olan biteni izliyordu. Genç felsefe öğrencisi terden transparan bir hal almış atletiyle kalabalığın içine daldı: “Kardeşim dükkan taşıyoruz, kalabalık etmeyin, gidin az ilerde izleyin, hadi gidin.” Kalabalıktan yaşlıca bir bey “Islah çalışması için mi açılıyor bu şantiye? Kaç ay sürecek çalışma? Büyük şehir mi bakıyor buna, Kadıköy Belediyesi mi?” diye sorunca, sabahtan beri güneşin altında möble taşımaktan haşatı çıkmış bir diğer felsefe öğrencisi “Ne bileyim amca. Şantiyeyle alakamız yok bizim. Dedik ya dükkan taşıyoruz diye. Reklamcı açıyoruz biz. Çekilin de yaratıcı sürecimize başlayalım artık.” diye kükredi. Yaradılıştan çelimsiz bir insan olduğundan kimse çok kafasına takmadı onu. Dükkanın açılışı ile önündeki şantiye açılışının aynı güne denk gelmesi genç reklamcılar için büyük bir talihsizlik olmuştu. Sıcağın altında yük taşımak yetmiyormuş gibi bir de iş makinası sevdalısı emeklilerle de uğraşmaları gerekiyordu.

 

Fiziksel işe alışık olmayan fikir işçileri yorgun, moraller bozuktu. Toza bulanmış bedenlerden oluk oluk ter boşalıyordu. Genç reklamcılar soluk soluğa kalmış, açlık ve susuzluğa karşı eşi benzeri görülmemiş bir mücadele veriyorlardı. Her geçen saniye umutlar biraz daha tükenirken batan güneşin önünde elinde poşetlerle bir kahramanın silüeti belirdi. Asfaltın üzerinde ağır adımlarla dükkana tavuk döner taşıyan bu kahraman Deniz'den başkası değildi. Can; “Olum nerde kaldın bi saat oldu gideli. Öldük açlıktan. Benimki full karışık olcaktı. Hangisi benimki?” diyerek Deniz'in üzerine atıldı. Tavuk dönerler paylaşıldı, ayranlar plastik bardaklara döküldü. 

 

Gün yavaş yavaş geceye dönerken genç reklamcılar büyük bir gururla eserlerine bakıyorlardı. Ne acı, ne bitkinlik kalmıştı. Bu işe yüreklerini koymuşlardı. Şimdi hikaye yazma, film çekme, mesaj girme zamanıydı. Üretilecek ciğerli projeler, kaynaşılacak koca bir mahalle vardı. “Merhaba kuaför Serkan, merhaba kahveci Ali Abi, merhaba bakkal Dilek Abla; işte buradayız, biz de varız! Derdinize derman, size yoldaş olmaya geldik.” diye haykırdı genç felsefeci. Deniz yüzüne okkalı bir kükreme atıp “Bağırma lan akşam akşam!” diye de ekledi. “Fikirlerin filizleneceği, çayın her daim demli olduğu bu muhabbet ocağının adı “Serdesin” olacak” dedi Serhat. Geri kalanlar onu kafasıyla onayladılar.

 

Reklam okyanusuna yelken açmaya hazır olan ekmek teknelerine son bir kez daha baktı Vanlı adam ve içinden geçirdi:

 

“Hey maşallah”